Hete tranen bij het achterlaten van mijn kinderen.

Hete tranen bij het achterlaten van mijn kinderen

Achtergelaten

De hete tranen liepen over mijn wangen in de koude buitenlucht. Weg van de basisschool waar ik mijn kinderen met tassen en al had achtergelaten.  Die dag, 7 jaar geleden zat ik op de fiets op weg naar werk en de tranen stoomden over mijn wangen. Ik had net Cinta en Jesse (toen 6 en 10) naar school gebracht en wist dat ik ze de komende week niet zou zien.

Want kort daarvoor had ik akkoord moeten gaan met co-ouderschap en mijn kersverse ex-man ging ze uit school halen met zijn nieuwe vriendin. Ik was overstuur van boosheid en verdriet.

Kwaad dat zij mijn leven had overgenomen, zij woonde in het huis wat ik mede had laten bouwen, terwijl ik inmiddels in een huurhuis zat. Zíj́ ging ze in bed stoppen en ik zat vanavond alleen.

Verdriet omdat ik ze nu al miste, ze niet een gebroken gezin wilde geven, ik er niet voor ze zou zijn als ze me nodig hadden. Allemaal gedachten over dat het anders zou en had moeten zijn dan dat het was. Volledig afgescheiden van de eenheid, pijnlijk ongelukkig.

De ommekeer

Íets attendeerde me op de prachtige herfstkleuren van de bomen in het park waar ik langs fietste. En ik voelde de zon op mijn handen, de wind langs de tranen en hoorde heel helder de zingende vogels in de boomtoppen. Ineens was er een enorme ommekeer in wat ik voelde, de gedachten lagen stil – doordat mijn zintuigen de aandacht trokken.

Een heel duidelijk vertrouwen kwam naar voren, tastbaar te ervaren. Vertrouwen in de kracht van mijn kinderen, – in wat ik ze al mee had gegeven tot dan toe. Zelfs vertrouwen in de liefde van mijn ex-man voor onze kinderen. Vertrouwen in mijn vermogen om vanuit vergeving de scheiding te regelen, te accepteren dat het zo is en had moeten zijn.

Pff h.  Zodra mijn hoofd niet meer de controle wilde hebben en de situatie anders wenste dan hoe het nu eenmaal werkelijk was, lieten mijn zintuigen me voelen, zien, horen wat er wél werkelijk was en toonde de kern van eenheid en vertrouwen zich.

En in verbinding met die kern waar ik bij kon via het horen, voelen en zien ervoer en herinnerde ik de werkelijke eenheid in mezelf en met alles (kinderen, ex, het park) en wat een enorme kalme stevige liefdevolle basis mijn kern is.

Dat moment zal ik nooit meer vergeten.

Steeds wanneer het nodig was, herinnerde ik me de ervaring op de fiets langs het park. En wist ik me te verbinden met een zintuig en zo mijn weg terug naar de kern te vinden.

Díe verbinding met de universele kern in alles en iedereen (sommigen noemen het God, de ziel, energie – iets voorbij woorden en vorm) is diep contact. Dat is de werkelijke basis om echt verbinding te maken en je contact te verdiepen met een ander.

“ Je hart is het licht van deze wereld. Bedek het niet met je geest ”

Mooji

Kan jij bij die kern in jezelf?

Hete tranen bij het achterlaten van mijn kinderen zijn dan niet meer nodig. Weet je net als ik hoe het voelt als de verbinding weg is en wat je helpt als ‘het leven’ er tussen komt?

Deze weeHete tranen bij het achterlaten van mijn kinderenk ronde ik mijn nieuwe e-book af. De titel is: 100% parttime ouder, de zeven belangrijke ingrediënten voor ijzersterke communicatie als co-ouder.

Juist nu.

Juist bij scheiding en als ouder wordt je uitgedaagd contact te houden met beste versie van jezelf.

Wil jij het e-book over hoe dan alvast ontvangen en lezen? Stuur me dan een e-mail bericht. Zodra de geautomatiseerde pagina klaar is, mail ik iedereen op mijn e-mail lijst de link om hem te downloaden.

Veel liefs,

Ingrid Geertsma